သမိုင္းထဲက ပအိုု၀္းမ်ား (၁၃)

ရာဇကုမာရ၏ ဂူေျပာက္ႀကီး (ျမေစတီ)ေက်ာက္စာတြင္ ပ်ဴဘာသာကို ေနရာေပး၀ံ့ျခင္းမွာ ရာဇကုမာရကိုယ္တိုင္ ပ်ဴေသြးမကင္း ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔မိခင္ သမထီးတူမ သမၻဴလမွာ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔ အဆိုအရ လြယ္လံု(ပင္ေလာင္း)သူ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ မြန္စာကို အဓိကထား ေနရာေပးေလ့ရိွေသာ ခမည္းေတာ္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး နတ္ရြာစံခါနီးအခ်ိန္တြင္ မယ္ေတာ္သမၻဴလထံမွ ရရိွေသာ အေမြပစၥည္းမ်ားကို ထုခြဲကာ ခမည္းေတာ္ ကုသိုလ္ပြားစိမ့္ေသာငွါ ေရႊဆင္းထုေတာ္တစ္ဆူ ေရစက္သြန္းခ် လွဴဒါန္းေပးၿပီး ဘုရားေစတီတည္ ကိုးကြယ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေစတီ၌ ပ်ဴစာတစ္ဘက္ ပါ၀င္ေသာ ေလးဘာသာ ေလးမ်က္ႏွာ ေက်ာက္စာတိုင္မ်ားကို စိုက္ထူခဲ့ေလသည္။

ပ်ဴစာအေရးအသားမွာ ထိုေက်ာက္စာသည္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ အေရးအသားအျဖစ္ အေထာက္အထား ျပဳၾကသည္။ သထံုသည္ ေတာင္သူပအူမင္းတို႔ စိုးစံေၾကာင္း သိၾကေသာ္လည္း ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း အထင္အရွားမျပဆိုခဲ့ၾကေပ။ ပ်ဴႏိုင္ငံ၊ ပ်ဴတိုင္းျပည္ျဖစ္ေသာ သေရေခတၱရာမွာ သု၀ဏၰဘူမိသထံုမွ သြားေရာက္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အဆိုရိွသည္။ က်န္စစ္သားမင္း၏ ေက်ာက္စာအလိုအရ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ကို ပထမတည္ေထာင္သူမွာ ဗိႆႏိုးရေသ့ႀကီး ျဖစ္သည္။ တည္ေထာင္ေသာႏွစ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံယူေသာႏွစ္ သာသနာႏွစ္(၁) ျဖစ္၏။ သာသနာႏွစ္(၁၀၁)တြင္ တည္သည္ဟုလည္း ယူဆခ်က္ကြဲလြဲမႈ ရိွသည္။

သေရေခတၱရာပ်က္ျခင္း၌ ပ်ဴႏွင့္ ကမ္းယံစစ္ျဖစ္၏။ စစ္ရွံဴးေသာကမ္းယံတို ့ေျပးၿပီးေသာ္ ပ်ဴတို ့ အခ်င္းခ်င္း စစ္ျဖစ္ၾကျပန္၍ သံုးစုကြဲျပန္၏။ တစ္စုကို ၾကပင္း(ကႅပင္း) သူတို ့ယူေလ၏။ တစ္စုကို သက္တို ့ယူေလ၏။ တစ္စုကား ေတာင္ညိဳဟူေသာ အရပ္တည္ေထာင္၍ ေနေလ၏။ (၃)ႏွစ္ရိွေသာအခါ မြန္တို႔က တိုက္ျပန္ေလေသာေၾကာင့္ ပ်က္ေခ်၏။ ထိုမွ ပန္းေတာင္း သက္သာအရပ္ကို တည္ေထာင္ေနျပန္ေလ၏။ (၆)ႏွစ္ရိွလွ်င္ ကမ္းယံတို႔က တိုက္ျပန္ေလ၍ ပ်က္ျပန္ေခ်၏။ ထိုကမွ မင္းတုန္းၿမိဳ ့ကိုေနျပန္ေလ၏။ မင္းတုန္းတြင္ ရခိုင္တို႔က တိုက္ျပန္၍ ပ်က္ျပန္ေခ်၏။ (၃)ႏွစ္ေနမွ သကၠရာဇ္ ဆပဥၥကိန္း၀င္ (၂၉)ႏွစ္ဆယ့္ကိုးခုတြင္ အရိမဒၵနာမည္ေသာ၊ ျပည္ကို သမုဒၵရာဇ္မင္း တည္ေထာင္စျပဳ၏။ (ဦးကုလား “မဟာရာဇ၀င္ႀကီး” ပထမအုပ္ ျမန္မာသုေတသနအသင္း ၁၉၆၀ စာ ၁၃၄) ထိုမွ လ်င္ျမန္သန္မာေသာ ပ်ဴေခၚရာမွ ျမန္မာျဖစ္လာသည္ ဆို၏။

သကၠရာဇ္မင္းသည္ သုပညာနဂရဆိႏၷ၏ တူျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္းမနား၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ရိွ ရိုးမေတာင္ အေရွ ့ဘက္ေရလဲတြင္ ေတာင္ညိဳၿမိဳ႕ကို တည္ရာသံုးႏွစ္အၾကာတြင္ မြန္တို႔ တိုက္သည့္အတြက္ ပန္းေတာင္းသက္သာ ေရႊ ့ခဲ့၏။ ေျခာက္ႏွစ္အၾကာတြင္ ကမ္းယံတို႔ တိုက္လာသျဖင့္ မင္းတုန္းသို႔ ေျပာင္းရသည္။ တစ္ဖန္ သံုးႏွစ္အၾကာတြင္ ဓည၀တီက တိုက္ေသာေၾကာင့္ ပုဂံဘက္သို ့ ေရာက္လာ၏။

ထိုမွ သကၠရာဇ္ ၄၁၉-ခုနစ္တြင္ နန္းတက္လာေသာ အေနာ္ရထာမင္းသည္ သထံုသို႔ စစ္ခ်ီရင္း သေရေခတၱရာကို ႀကိဳတင္တိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးထားႏွင့္သည္။(အထက္၌ တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။) သထံု၏ လက္ေအာက္ခံ အေျခခံအင္အားျဖစ္သည့္ ၾကပင္း(ကႅပင္း) ကိုလည္း ႀကိဳသိမ္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ သထံုအင္အား ေလ်ာ့ပါးခဲ့ၿပီမွာ ေသခ်ာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သထံုျပည္၏ ထာ၀ရသား ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ေခါင္းေဆာင္မဲ့လ်က္ အအုပ္အစီးကိုးဖြဲ ့ျဖင့္ သထံုေဒသမွ တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့ၾကသည္။ သထံုဘုရင္မႏုဟာ (မကုဋ = မႏုဟ၀္)၊ မိဖုရားေခါင္ႀကီး နင္ဂလာေဒ၀ီ (နန္းမဂၤလာေဒ၀ီ)ႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားတို႔သည္ ဆင္ျဖဴေတာ္ (၃၂)စီးတြင္ အစံု(၃၀)ေသာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ပုဂံသို ့ ေဆာင္ယူျခင္းခံခဲ့ရေလသည္။

ဆက္ဖတ္ရန္...