ေက်းရြာတည္ေဆာက္မႈ

ပအုိဝ္းတုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ျခံယာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်းရြာမ်ား တည္ေဆာက္ရာတြင္လည္း စုိက္ပ်ိဳးရန္ ေျမၾသဇာ ေကာင္းမြန္သည့္ ေျမလြတ္ေျမရုိင္းမ်ား ရွိရာေဒသမ်ားကုိ အဓိကေရြးခ်ယ္ ၾကသည္။ ေသာက္သံုးေရ ႏွင့္ သီးႏွံစုိက္ပ်ိဳးရန္ ေရရရွိေရး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈ ေကာင္းမြန္ေရးအတြက္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားၾကသည္။ ပအိုဝ္းေက်းရြာမ်ားကို ေရမဝပ္သည့္ ေတာင္ကုန္း ေတာင္ေစာင္းမ်ားေပၚတြင္ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရွိရသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသ ေရမဝပ္သည့္ ေနရာမ်ားမ်ား ေရြးခ်ယ္ရျခင္းမွာ ေလေကာင္းေလသန္႕ ရရွိေစရန္၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေစရန္ႏွင့္ သစ္ဝါးမ်ား ေပါမ်ားေသာ ေတာင္ေပၚ ေတာင္ေစာင္းမ်ားတြင္ ေရြးခ်ယ္တည္ေဆာက္ဟန္ တူပါသည္။

ပအိုဝ္းေက်းရြာတည္ေဆာက္ရာတြင္ အေျခခံသည့္ အခ်က္မ်ားမွာ စုိက္ပ်ိဳးရန္ေျမႏွင့္ ေျမၾသဇာ ေကာင္းမေကာင္း၊ ေသာက္သံုးရန္ႏွင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ရန္ ေရရိွမရိွ၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး လံုျခံဳေခ်ာေမြ႕မႈ ရိွမရွွိမ်ားကုိ အဓိကထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ အျခား ေနမ်က္ႏွာမူရာႏွင့္ ေလေၾကာင္းမ်ား၊ မိရုိးဖလာ အစဥ္အလာမ်ားကိုလည္း တစ္ျပိဳင္တည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစား ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်းရြာမ်ားသည္ ေျမၾသဇာ ေကာင္းမြန္လွ်င္ ေရႏွင့္လမ္းပန္း အခက္အခဲမ်ား ရွိေသာ္လည္း ေနထိုင္ၾကသည္။ ေရရရွိေရးႏွင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကို လုပ္ငန္းခြင္အားသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ စုေပါင္းလုပ္အားျဖင့္ လုပ္ကုိင္ၾကသည္။ ေရကို မ်ားေသာအားျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားကုိ အမွီျပဳကာ ရြာမ်ား၊ လူေနအိမ္မ်ားကို တည္ေဆာက္ၾကသည္။ ေတာေတာင္ သဘာဝ စိမ့္စမ္းေရထြက္မ်ားမွ ေရကုိ ေက်းရြာအေရာက္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ သြယ္တန္းၾကသည္။

လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္၍ ေျမၾသဇာ ထက္သန္ေသာ ေရေပါမ်ားရာ ေဒသမ်ားတြင္ ေက်းရြာထူထပ္ ေပါမ်ားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကေလာ၊ ေတာင္ၾကီး၊ လိြဳင္လင္ ကားလမ္း မၾကီး ဝဲယာလက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ေအာင္ပန္း၊ ကေလာ၊ လြိဳင္ေကာ္ ကားလမ္း အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ေအာင္ပန္း၊ ေပြးလွ၊ ပင္းတယ၊ ရပ္ေစာက္ ကားလမ္း နံေဘး တစ္ဖက္ တခ်က္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ အဝတ္နက္ မ်ားျဖင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနၾကေသာ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ပအုိဝ္းေက်းရြာမ်ားကို ေတြ႕ရွိရသည္။

ပေဒသရာဇ္စနစ္ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီး ပအုိဝ္းမ်ား ေျမျပန္႕သို႕ ဆင္း၍ ကားလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေနထုိင္လာၾကေၾကာင္း သိသာထင္ရွားသည္။ လယ္ယာေျမမ်ားကုိ ယခင္ကထက္တုိး၍ လုပ္ကုိင္လာၾကသည္။ သီးႏွံမ်ား စနစ္တက် တုိ႕ခ်ဲ႕စုိက္ပ်ိဳးလာၾကသည္။ ပအိုဝ္းေက်းရြာ မ်ားကုိ အိမ္ေျခ (၅) အိမ္ထက္ေက်ာ္လွ်င္ ရြာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသျဖင့္ ေက်းရြာတစ္ရြာလွ်င္ ပွ်မ္းမွ်အိမ္ေျခ (၅၀) မွ (၇၀) အတြင္းတြင္သာ ရွိၾကသည္။ အိမ္ေျခ (၁၀) အိမ္မွ်သာရွိေသာ ရြာသိမ္ ရြာငယ္မ်ားမွ အိမ္ေျခ (၃၀၀) ေက်ာ္ရွိေသာ ရြာၾကီးမ်ားအထိ ရိွၾကသည္။ တစ္ရြာႏွင့္ တစ္ရြာ ပ်မ္းမွ် (၄) မုိင္ (၅) မုိင္ အထိ ကြာေဝးျပီး ကားလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္တြင္မူ (၂) မုိင္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ်သာ ကြာေဝးၾကသည္။ ေက်းရြာပံုစံမ်ားမွာ ရြာဝိုင္း ပံုသ႑ာန္မ်ားျပား၍ ရြာတန္းရွည္ ပံုသ႑ာန္ နည္းပါးေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ရြာတန္းရွည္မ်ားကုိ ေခ်ာင္းႏွင့္ ကားလမ္း၊ ရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္မ်ားတြင္သာ ေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။

ပအုိဝ္းေနအိမ္မ်ားကုိ ေရွးေခတ္အိမ္ပံုစံမ်ားႏွင့္ ေခတ္ေပၚအိမ္ပံုစံမ်ားဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၾကသည္။ ေရွးေခတ္အိမ္ပံုစံသည္ သစ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ဝါးျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေဆာက္လုပ္ၾကေသာ္လည္း ေခါင္ေစာက္၊ ခါးတုိ၊ ျပဴတင္းေပါက္မ်ား မရွိေသာအိမ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ အိမ္ပံုစံမ်ားျဖင့္ ပ်ဥ္ခင္း၊ ပ်ဥ္ကာ၊ သြပ္မုိးအိမ္မ်ား ေဆာက္လုပ္လာၾကကာ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းမြန္ေစရန္ အခန္းတုိင္းတြင္ ျပဴတင္းေပါက္မ်ား တပ္ဆင္ထားၾကသည္။ အိမ္ေဆာက္လုပ္ရန္ ပထမဦးစြာ ေျမေနရာ ေရြးခ်ယ္ျပီး ေျမညွိရသည္။ ေန႕ေကာင္းရက္ျမတ္မ်ာ ေရြး၍ ပႏၷက္ ရုိက္ၾကသည္။ ဝါးအိမ္ ေဆာက္လုပ္လွ်င္ ရြာသားလုပ္အားျဖင့္ ေန႕ခ်င္းျပီး ေဆာက္လုပ္ေလ့ ရွိၾကသည္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ အေဆာက္မ်ားျပီး အိမ္ေပၚတြင္ ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္းႏွင့္ မီးဖုိခန္းမ်ား ခြဲျခားထားသည္။ အိမ္ေအာက္တြင္ ကြ်ဲ၊ ႏြား၊ တိရိစာၦန္မ်ားကုိ လည္းေကာင္း၊ သီးႏွံမ်ားကုိ လည္းေကာင္း၊ လယ္လုပ္ ကိရိယာမ်ားကုိ လည္းေကာင္း ထားရွိၾကသည္။ သစ္သားအိမ္မ်ားကုိ ရွမ္းျပည္နယ္၏ အျမဲ စိမ္းလန္းစုိျပည္ေသာ ေတာင္၊ ေျခာက္ေသြ႕သစ္ေတာ နွင့္ ထင္းရွဴးေတာ မ်ားမွ ရရွိေသာ ကြ်န္း၊ ပ်ဥ္းကတုိး၊ သစ္ယာ၊ အင္ၾကင္း၊ အင္၊ ကညင္၊ ထင္းရွဴး အစရွိေသာ သစ္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ၾကသည္။ သစ္သားအိမ္မ်ားကိုမူ အိမ္ရွင္မ်ားက ကြ်မ္းက်င္ေခတ္မီေသာ လက္သမားမ်ားကုိ ငွားရမ္းေဆာက္လုပ္ေစၾကသည္။ သစ္ႏွင့္ ဝါးသည္ ပအုိဝ္းေနအိမ္မ်ား အတြက္ အဓိက လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေခတ္မွီ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မ်ားတြင္ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံု အမ်ိဳးမိ်ဳးထားရွိေသာ ဘုရားေက်ာင္းကုိ ခမ္းနားသပ္ရပ္စြာျပင္ဆင္ထားေလ့ရိွၾကသည္။

ဆက္ဖတ္ရန္...