သမိုင္းထဲက ပအိုု၀္းမ်ား (၁၁)

ဗိႆႏိုး၊ သေရေခတၱရာႏွင့္ သု၀ဏၰသထံုၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား ပ်က္စီးခဲ့ရေသာအခါတြင္ ပ်ဴပအို၀္းတို႔သည္ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ အခိုက္အတန္႔ ကင္းေ၀းရာ ေတာင္ေပၚေျမ ေဒသမ်ားဆီသို ့ေျပး၀င္ ခိုလံႈခဲ့ၾကမည္မွာ အမွန္မလြဲပါေခ်။ ေတာင္ေပၚေျမေဒသတြင္ အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ရင္းစြဲရိွ၍သာ မ်ိဳးႏြယ္တူမ်ား စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ သင့္ေလတိုင္း လာေရာက္ခိုေအာင္းခြင့္ ရႏုိင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘိုးေတာ္ဘုရား လက္ထက္တြင္ သထံုကေလးဟု သမုတ္ေခၚတြင္ေပးႏုိင္ခဲ့ျခင္းမွာ သထံုႀကီးေခၚ သု၀ဏၰဘူမိတိုင္း၏ လက္ေအာက္ခံ နယ္ေျမျဖစ္ခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တစ္ျခားေသာသူတို႔၏ နယ္ေျမျဖစ္ပါက ပအို၀္းမ်ားအလြယ္တကူ အေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ခရစ္မေပၚမီႏွင့္ ခရစ္ေပၚၿပီး ေအဒီ(၇)ရာစုအထိ ထိုေဒသမ်ားသည္ ပ်ဴတို႔၏ ေဒသျဖစ္ေၾကာင္း အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

ပအို၀္းတိုင္းရင္းသား မင္းတို႔၏ ဗဟိုအာဏာစက္တည္ခဲ့ရာ မင္းေနျပည္ေတာ္သည္ သု၀ဏၰဘူမိေခၚ သထံုျဖစ္သည္။ သထံုႏွင့္ တေကာင္းဆက္ဆံေရး သမိုင္းသက္ေသ၊ တေကာင္းကို နန္ေခ်ာင္တို႔ ၀င္တိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးသျဖင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရသကဲ့သို႔ သထံုသို႔လည္း ဆင္းတိုက္သျဖင့္ ထိခိုက္နစ္နာခဲ့ရသည္။ ပအို၀္းတို႔၏ သု၀ဏၰဘူမိသထံု ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားဟူေသာ အမည္နာမ စတင္ထင္ရွားလာေသာ ဘံုဌာနသည္ သု၀ဏၰဘူမိေခၚ သထံုေဒသျဖစ္သည္။ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားကို ေရွးကေတာင္သူလူမ်ိဳးမ်ားဟု လူသိမ်ားခဲ့သည္။ ပအူ၊ ပအို၊ ပြာအို၊ ဘအု၊ ဖအို၊ ပအု၊ ပအို႔ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးသားမွတ္တမ္း တင္ခဲ့ၾကသည္။ သု၀ဏၰဘူမိ၏ သမိုင္းဦးေခတ္သည္ ေတာင္သူပအူလူမ်ိဳးတို႔၏ သမိုင္းျဖစ္သည္။ ေႏွာင္းပိုင္းကာလသည္ မြန္တို႔ ၾသဇာလႊမ္းမိုးေသာကာလ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ေအဒီ(၁၁)ရာစု အတြင္းတြင္ လင္ဖြန္းၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားက ကာလ၀မ္းေရာဂါဆိုးကို ေရွာင္တိမ္းရင္း သထံုဘက္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္ဟုဆို၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သထံုကို ပုဂံမင္းမ်ား အုပ္စိုးေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး အဆင္ေျပမႈမရိွ၍ ဟံသာ၀တီပဲခူးဘက္သို႔ ဆက္လက္သြားရာ စကားခ်င္းတူညီေသာ လူမ်ိဳးခ်င္းျဖစ္သျဖင့္ ၎တို႔အား ပဲခူးမွ မြန္မ်ားက ေကာင္းစြာႀကိဳဆိုဧည့္ခံ၍ ေနရာေပးသည္ဆိုေၾကာင္း မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္တြင္ ေလာႏွင့္လင္ဖြန္း စစ္ေရးဆိုရာ၌ လင္ဖြန္းမွလူမ်ားကို ရာမညတိုင္းရင္းသားဟု သံုးႏႈန္းေၾကာင္းဟု ေဖာ္ျပေသးသည္။

ထိုကာလ၌ သု၀ဏၰဘူမိတြင္ အုပ္စိုးေသာမင္းမွာ မြန္လူမ်ိဳးသက္သက္ မဟုတ္မူဘဲ ပအို၀္းမြန္ကျပားျဖစ္ေသာ အရမညရာဇာမင္းႏွင့္ မႏုဟာမင္း လက္ထက္မ်ား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဥႆပဲခူးတြင္ အားသာေနၿပီးေသာ မြန္မင္းသည္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္စံနစ္၏ အစဥ္အလာအရ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးမားေနေသာ ပုဂံျပည့္ရွင္ အေနာ္ရထာမင္းထံ မြန္မင္းသမီးေတာ္အငယ္ ခင္ဦးေခၚ မဏိစႏၵာကို ဆက္သကာ ပုဂံႏွင့္ဥႆာ ေရႊလမ္းေငြလမ္းခင္းခဲ့သည့္ ကိစၥမွာ ထင္ရွားၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအေျခအေနမတိုင္မီ သထံုမႏုဟာမင္းထံ ခင္ဦး၏အမေတာ္ သီရိမာအား ဆက္သကာ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေဖါက္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း မြန္ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားအေရးကိစၥ မရွင္းမလင္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လင္ဖြန္းမွ ေရာက္လာေသာ မြန္မ်ားသည္ သထံု၌ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ရန္ အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ပုဂံအင္အားကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳထားေသာ ဥႆာပဲခူးမင္းထံ သြားေရာက္ပူးေပါင္းျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

ဥႆာပဲခူးကို ဟံသာ၀တီဟု လူသိမ်ားသည္။ ဟံသာ၀တီဟု လူသိမ်ားလာသည္မွာ ဗညားဦးမင္း နန္းတက္ေသာ ၁၄-ရာစုေလာက္မွသာ ျဖစ္သည္။ ပုဂံႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ကာလကမူ ဟံသာ၀တီ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ဥႆာပဲခူးဟုတြင္ခဲ့ေသာ မြန္ႏိုင္ငံထြန္းကားခဲ့သည္။ ထိုဥႆာပဲခူးမင္းသည္ မြန္ခမာနယ္မ်ားထက္ပို၍ ပုဂံႏွင့္ ေသြးစည္းရန္ အားသန္ေသာေၾကာင့္ ယခု ကေမာၻဒီးယား ဟုေခၚေသာနယ္မွ လာေရာက္တိုက္ခိုက္သည့္ ဂြ်မ္းစစ္သည္တို႔ကို ႏိွမ္နင္းေပးပါရန္ ပုဂံသို႔ စစ္ကူေတာင္းခဲ့ေလသည္။ ထိုဂြ်မ္းစစ္သည္မ်ားကို သထံုသားတို႔ တြန္းလွန္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပုဂံသို ့ ခ်ဥ္းကပ္မူ အားပိုသာသြားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဆက္ဖတ္ရန္...